Na het schrijven van 3 blogjes eergisteren zat ik even terug te bladeren naar het begin van deze zoektocht en naar de berichtjes in het eerste half jaar. En het leuke daarvan is dat je erachter komt dat er een hoop veranderd is in ons toekomst beeld. Hoewel verhuizen uit Amsterdam iets was wat we allebei wel zouden willen was het in het begin van onze zoektocht nog echt iets wat voor later was. Een tweede huis was al zo’n grote stap. Het was niet dat we er niet over nadachten en het er samen over hadden maar het lag nog verder weg in de toekomst.
Naarmate de verbouwing verder gaat en we de omgeving en de mensen in onze straat beter leerden kennen merkten we dat we eigenlijk het liefst daar wilden blijven, en een nieuw leven opbouwen. Natuurlijk is dat een enorme stap want we willen ook graag de mensen die we liefhebben zoals onze vrienden en familie in Amsterdam en omgeving niet kwijt. We willen ze het liefste meenemen, maar dat kan natuurlijk niet. Dus we hopen dat ze geduld met ons hebben en er als het af is samen met ons van genieten. Toch hadden we dat gevoel over onze toekomst al vrij snel nadat we daar bezig waren. En naarmate we meer deden en elke vierkante centimeter van het huis leerden kennen werd dat sterker.
Plannen en inrichten
In het begin maakten we onze plannen en tekeningen dus zo dat het gericht was op gebruik als vakantiehuis voor onszelf, familie en vrienden en misschien om de kosten te drukken ook voor de verhuur. Maar al snel hinkten we op twee benen, als we hier wonen wordt dit de werkkamer of komt die boven? En als we hier wonen is het misschien toch wel handig als … En eigenlijk werd dat alleen maar erger, tot je het (eigenlijk al vrij snel) omdraait in je hoofd. Het werd “als we het moeten verhuren dan is die houtbrander niet handig en als we het verhuren moet er in onze werkkamer maar een slaapbank.”
We hebben inmiddels wel wat ideeën over wat we moeten doen om daar te kunnen werken en leven, maar eerst…
Eerst moet het huis af.
En daar werken we heel hard voor allebei. Mivaho in Amsterdam op zijn werk en Sadevi die als bouwvakker en klusjes vrouw geld probeert uit te sparen door veel zelf te doen zodat we onze droom kunnen realiseren. In het weekend samen klussen, maar ook samen genieten, want hoe vaak we nu inmiddels onze neuzen boven de dijk hebben uitgestoken en hoe vaak we al niet tot het eind van de pier zijn gelopen. Het verveelt nooit, het is altijd anders. Zo dicht bij de seizoenen en de natuur. Het geeft ons rust en energie tegelijk.
Van te voren weet je niet wat er nog allemaal gedaan moet worden, en als je er eenmaal middenin zit doet het er niet meer toe, we kunnen alleen voorwaarts en we proberen dat te doen op een manier dat we er ook nog van blijven genieten. Dat lukt natuurlijk niet altijd, soms duurt iets veel langer dan dat we dachten of iets kost veel meer dan begroot en dan hebben we wel eens zorgen of zien we het even niet meer zitten. Maar het gevoel een enorm groot avontuur begonnen te zijn waarbij we heel veel leren en genieten komt toch telkens weer terug.
Is het niet veel te stil?
De vraag die we het meeste krijgen is “is het jullie niet te stil” en die vraag wordt gesteld door mensen uit Amsterdam én uit het dorp. Om eerlijk te zijn, nee we hebben inmiddels in Paesens meer sociale contacten dan in Amsterdam. Het is er heerlijk rustig en stil qua leef omgeving, maar als we een half uurtje in onze voortuin gaan staan hebben we zo 3 gesprekken gevoerd. Mensen zijn gastvrij en belangstellend en we voelen ons goed in Paesens.
Wanneer is het af?
Dat is de tweede vraag die het meeste gesteld wordt, en die is het lastigste. We hebben geen tijdplanning, want daar worden we alleen maar gestrest van en het hele idee is nou juist dat we minder stress hebben. We hebben wel een planning in volgorde en we weten wat de volgende klussen zullen zijn. Het idee is om er voor te zorgen dat we aankomende winter het behaaglijk warm hebben en toevoer en afvoer van warm water geregeld zijn. Het liefst willen we dat het in ieder geval beneden zo goed als klaar is. En daar werken we naar toe, maar het laatste wat we willen is dat we een prachtig huis hebben wat helemaal af is met twee zieke mensen erin. Dat gaan we dus niet doen, dus geen planning, het is af wanneer het af is…
